به نظر شما بیست و سوم مهر چه روزی است؟ یادتان نمی آید ؟ بله به سالروز تاسیس سایت نزدیک میشویم.آماده باشید! دلم می خواهد تمامی همکاران فعال و غیر فعال و حتی آنها که معتقد هستند و گفتند که کار بیهوده ای است یک نوشته ولو یک جمله انتقاد آمیز و …. برای بیست و سوم مهر آماده و در سایت بنویسند.اگر جواب این نباشد که دلت می خواهد که بخواهد!!!!

با سلام وعرض ارادت به همه دوستان و آرزوی قبولی طاعات و عبادات و استفاده حداکثری از سفره گسترده الهی در ماه مبارک رمضان و به ویژه شبهای عزیز قدر، یقینا من بیش از همه دلم برای جلسات پر بار و آموزنده گروه تنگ شده است . کارهای فراوان عقب افتاده اینجانب ،همزمانی ماه مبارک رمضان و تعطیلات دانشگاه ، و تا حدودی عدم انجام به موقع تکالیف محوله در گروه احساس نیاز به “زمانی برای خود” را در اینجانب و شاید برخی دوستان دیگر ( با توجه به حضورشان در جلسات آخر) ایجاد نمود . ان شاءالله پس از ماه مبارک جلسات را به طور منظم از سر می گیریم . در ضمن قبول بفرمایید من هم گاهی به تلنگر و تذکری نیاز دارم  . التماس دعا

جلسه این هفته نیز روز سه شنبه راس ساعت ۱۰٫۵ در محل همیشگی برگزار میگردد.در این جلسه تکمیل مقالات سری جدید مهمترین قسمت  صورت جلسه خواهد بود.

تحمل این خبر بسیار سخت بود.برادر زاده دکتر زائر دریک تماس تلفنی کوتاه وفات دکتر را خبر داد و مرا با اندوهی طولانی تنها گذاشت. اولین بار در سالهای اول ورود به دانشگاه دکتر زائر را دیدم و از آنموقع همیشه وی را به عنوان فردی سخت کوش و مفید به حال دیگران میشناختم . به دلیل نوعی شباهت زائر با مرحوم پدرم همیشه دیدار وی مرا به یاد او می انداخت. هر دو از دانش آموختگان قدیمی دانشسرایعالی بودند و هردو از تیپ آدمهایی که سالم زیستن و مفید به حال دیگران بودن را سرلوحه کار خود قرار داده بودند. آدمهایی که پیشرفت در یک محیط کاری و آموزشی را با مشورت دادن به آنان و کمک در تعالی تک تک افراد مجموعه می دیدند نه در حذف افرادی که مطابق سلیفه آنان نبودند. شخصا شاهد این خصیصه اخلاقی زائر بوده و به آن گواهی میدهم.سخت کوشی و امید به آینده چیزی بود که به آن معتقد بود وهمیشه مارا به آنها سفارش می کرد. پس از یک دوره بهبودی چند ساله از بیماری مهلکی که گریز از آن کمتر گزارش شده است همه امیدوار شده بودیم که علاج قطعی حاصل شده است . دوره ای که مجددا شاهد تلاش فراوان دکتر در زمینه آموزشی در دانشگاه های مختلف بودیم. اما علایم عود بیماری در اواسط سال ۸۹ موجب نگرانی شد. بررسیهای متعدد نمایانگر دسترسی وسیع به شکم بود و اینجا بود که فهمیدیم چند ماهی بیشتر فرصت هم صحبتی با دکتر را نداریم. آخرین بار زائر را در بیمارستان مصطفی خمینی در بخش ۴ دیدم در طول بستری هر روز سر کوتاهی به او میزدم ، همیشه عادت داشتم در حرفهای او نشانه های امید را ببینم اما این بار در آن جسم نحیف و لاغر شده نگاهی را دیدم که قبلا در نگاه مادرم در چند روز آخر عمر و در  نگاه یکی از بهترین دوستانم در چند روز آخر عمر دیده بودم،نگاهی که از امید اثری در آن نیست و با نگرانی سئوال میکند پس چرا کاری نمیکنید؟

امروز صبح پس از مراسم ختم به بیمارستان رفتم و در معاونت آموزش به صندلی خالی خیره شدم که دکتر وقتی به من سر میزد آنجا می نشست و صحبت میکرد.جایش بسیار خالی است.مطمئن هستم از این گروه آموزش و پرورشی های قدیم هرکدام بروند جایگزینی ندارند.کاش این اندوه بی پایان اجازه میداد…….

آری در سوگ زائر نشسته ام

سال نو مبارک

جناب آقای دکتر رضایت با سلام ایمیل آقای دکتر مهدوی mh_mahdavi@yahoo.com میباشد چون راه تماسی نگذاشته بودید در سایت اعلام شد.

سلام
من هم این هفته را به خودم مرخصی میدهم که به جای معرفی مقالات ۲۰۱۰،‌ بحث مقاله ای که بناست فردا ارائه شود را تکمیل کنم
با عذرخواهی از همکاران

در آخرین جلسه گروه توسط بعضی همکاران مطرح شد که وقت آن رسیده که  حرف آخر زده شود.شخصا فکر میکنم هنوز زمان زیادی تا آن موقع مانده است. برای زدن حرف آخر در مورد فهمیدن علت بیماری یا شدت بیماری جانبازان شیمیایی  مطالعات بسیار بیشتری لازم است.هنوز طرح های مشهد و اصفهان کامل نشده است و به نظر میرسد برای زدن حرف آخر باید صبور بود.والسلام

با سلام دکتر پورفرزام هستم امیدوارم حاصل این کار گروهی، وبلاگی مفید باشد. به امید خدا