گروه تحقیقاتی تنظیم پاسخهای ایمنی

و اما در مقاله ای که از تبریز منتشر شده به نام Comparison of virtual bronchoscopy with fiberoptic bronchoscopy findings in patients exposed to sulfur mustard gas با تلاش  آقای دکتر اخلاق پور و همکاران  بیشتر مقایسه ای بین دو روش Virtual bronchoscopy و fibroptic Bronchoscopy  در عارضه های مختلف لارنگوبرونکیال صورت گرفته و فقط جامعه مورد ، مصدومین شیمیایی بوده اند و مستقیما ارتباطی به عوارض و عواقب مصدومیت شیمیایی ندارد.

در طول ۶ ماه گذشته ۳۳ مقاله مربوط به Sulfur mustard در pubmed نمایه شده است که سهم محقین ایرانی ۱۵ مقاله بوده است. مرکز بقیه اله با ۵ مقاله پیشتاز بوده است. سایر آمار بدین قرار است : لبافی نژاد  ۴ ،مشهد ۲ وتبریز ، مازندران ،مرکز تصویرنگاری نور و مرکز تحقیقاتی خودمان هم هر کدام ۱ مقاله منتشر کرده اند. بر اساس رشته نیز چشم با ۶ مقاله پیشتاز است.ریه ۴ ، پوست ۲ ، قلب ،علوم پایه و داخلی نیز هر کدام یک مقاله منتشر کرده اند . این واقعیت است اما حقیقت این است که با توجه به وسعت کارهای انجام شده و زحمات فراوان کشیده شده این جایگاه برای مرکز جای تامل دارد ولی آینده روشن و مسیر قابل پیمودن است.

چند مورد دیگر از مقالاتی که مکانیسمهای ملکولی یا فاکتورهای التهابی را تحت اثر سولفورد موستارد بررسی کرده‌اند
• Ray و همکاران، مکانیسم ایجاد اپپتوز در سلولهای اپی‌تلیال ریوی تحت اثر SM و نقش کاسپازها را گزارش کرده‌اند (کوتاه مدت).
• Sayer و همکاران با بررسی پروتئینهای غشائی که در معرض سولفور موستارد قرار گرفته‌اند نشان داده‌اند که بیشتر از همه اکتین، انکسین A2 و کراتین ۹ درگیر می‌شوند و بر این اساس پاتولوژی پیچیده این عوامل از جمله ایجاد تاول را توضیح داده‌اند (آسیب حاد).
• مقاله Pohl و همکاران هم در ارتباط با کشت سلولهای آلوئولار و برونشیال ریه و مشاهده تغییرات مورفولوژیک و آپپتوز است (آسیب حاد).
• Tewari-Singh و همکاران از دو رده اپی‌تلیال انسان استفاده کرده و تاثیر آنالوگ سولفور موستارد بر تکثیر، چرخه سلولی و پروتئینهای تنظیمی آن،‌تغییراتی در DNA و فعالیت کاسپازها نشان داده‌اند و احتمال کاربرد بعنوان بیومارکر برای تععین شدت آسیب در مواجهه پوستی مطرح کرده‌اند.
• Allon و همکاران نشان داده‌اند در کشت رده سلولی ماکروفاژ، اگر همزمان با اضافه شدن سولفورموستارد تحریک با لیپوپلی ساکارید صورت گرفته باشد آسیبهای وارده کمتر است. تحت اثر LPS، نیتریک اکساید، پروستاگلاندین E2 و TNF زیادی تولید میشود ولی ظاهرا این نقش حفاظتی به نحوی به TNF مربوط است. این مطالعه در اسرائیل انجام شده است.
• مقاله Steinritz و همکاران حاکی از این است که در کشت سلول (کوتاه مدت) سولفورموستارد موجب مهار انژیوژنز میشود (البته این نکته تضادی با بروز آنژیوژنز به عنوان عارضه دراز مدت و تحت اثر سیتوکاینها یا سایر فاکتورها ندارد).
• تولید IL-8 و ماتریکس متالوپروتئیناز توسط سلولهای اپی‌تلیال ریه که در معرض دوز کم (غیرکشنده) بخار سولفورموستارد قرار گرفته اند افزایش زیادی می‌یابد. این موضوع اصلی مقاله Seagrave و همکاران است.
• Sunil و همکاران در مقاله خود، مایع لاواژ ریه (BAL) موشهائی که در معرض آنالوگ سولفور موستارد قرار گرفته بودند در روزهای ۳ و ۷ و۱۴ مورد مطالعه قرار دادند. افزایش پروتئین BAL و القاء نیتریک اکسید سنتتاز، سیکلوژناز-۲ و سایر مارکرهای التهابی از مشاهدات این گروه بود. استفاده از موشهای حذف ژن – که مکانیسم پیامرسانی TNF معیوب است- باعث کاهش این اتفاقات شد. مقاله تا حدی مشابه هم توسط Malaviya و همکاران انجام شده است که سیکلوژناز-۲ و TNF و نیتریک اکسید سنتتاز در مناطق آلوئولی ریه و ماتریکس متالوپروتئیناز در اپی‌تلیوم برونش بیشتر دیده شد و هم چنین کاهش هموکسی‌ژناز (آنتی اکسیدان)، کالکتین و سورفاکتانت D هم دیده شد.

• Weber و همکاران مدل حیوانی برای ایجاد آسیبهای ریوی ناشی از SM را ایجاد و همراه با مقایسه روشهای مختلف مواجهه مقایسه کرده‌اند (برای آسیبهای مزمن هم قابل استفاده خواهد بود).
• Anumolu و همکاران هم ژل را برای درمان آسیبهای چشمی (حاد) معرفی کرده‌اند. (این مطالعه در مدل حیوانی خرگوش بررسی شده و از جهت طراحی مطالعه قابل توجه است.)
• Dachir و همکاران در خوکچه هندی بدون مو آسیبهای پوستی کوتاه مدت و میان مدت (تا دو هفته) را بررسی کرده اند فاکتورهای مورد بررسی شامل پروستاگلاندینها ، MMP و مشاهدات هیستوپاتولوژیک بوده است (این مطالعه در اسرائیل انجام شده است).
• سولفور موستارد می تواند با ایجاد تغییراتی در آنتی ژنها، باعث ایجاد پاسخ بر علیه آنها شود. این نکته در مقاله Mishra و همکاران مطرح شده است و یکی از فرضیات مورد بحث یعنی ایجاد پاسخ اتوایمیون را تائید میکند که پاسخی درازمدت خواهد بود.
• Ruff و همکاران مسیرهای NF-kappaB ، p50 و p38 را در تولید سایتوکاینهای التهابی و مرگ ناشی از SM در کراتینوسیتهای پوست (کوتاه مدت) بررسی کرده‌اند.
• Black و همکاران هم در این زمینه در مورد نقش MAPkinase در تنظیم بیان آنتی اکسیدانها و سایتوکاینهای التهابی بعد از مواجهه (با آنالوگ SM) مطالعه‌ای داشتند.
• پروتئومیک کمی در مقیاس وسیع برای تعیین زنجیره فسفریلاسیون ناشی از سولفور موستارد توسط Everley و همکاران انجام و گزارش شده است (مربوط به شرایط حاد).
• Røen و همکاران روشی برای یافتن مقادیر بسیار جزئی سولفور موستارد در آب توسط گاز کروماتوگرافی را بعنوان دقیقترین روش معرفی کرده اند. این بررسی در مورد خاک هم انجام شده است.

با سلام بخش مقالات منتشر شده قبلی درحال تکمیل است لطفا با بازدید آن چنانچه مقاله ای موجود نبود عنوان فارسی یا انگلیسی آن به info@irrc.ir ایمیل شود.

ادامه معرفی مقالات مربوط به سولفور موستارد از همکاران داخل کشور در سال ۲۰۱۰- مجددا از اینکه طبق روال قبلی، اسامی به اختصار و بدون القاب است عذرخواهی میکنم
• قابیلی و همکاران در مقاله خود اثرات پاتولوژیک کوتاه مدت و درازمدت سولفور موستارد را جمع¬بندی کرده اند و مهمترین مشکل درازمدت را مشکلات ریوی دانسته اند.
• ابوالقاسمی و همکاران اختلالات فیریکی کودکانی که پدرانشان در معرض سولفور موستارد بوده اند را مورد مطالعه قرار داده و بالاتر بودن این اختلالات را گزارش کرده اند.
• مقاله ابراهیمی و همکاران به NGAL (لیپوکالین مرتبط با با ژلاتیناز نوتروفیلی – Neutrophil Gelatinase-associated Lipocalin 2) مربوط است که می تواند در محافظت در مقابل استرس اکسیداتیو موثر باشد. این مطالعه در ده فرد نرمال و ۲۰ نفر دچار COPD ناشی از سولفور موستارد انجام شده و مشاهده شده است که میزان NGAL در افراد شیمیائی چند برابر بیشتر از افراد نرمال است (RT-PCR) ولی با روش ایمونوهیستوشیمی افزایش میزان این پروتئین دیده نشد.
• قانعی و همکاران استفاده از هلیوم:اکسیژن را در درمان افراد شیمیائی (noninvasive positive-pressure ventilation) در مقایسه با هوا:اکسیژن مورد مطالعه قرار داده اند.
• نادری و همکاران، میزان تخریب کلاژن در شرایط آزمایشگاهی توسط انزیم کلاژناز را در حضور و غیاب سولفور موستارد بررسی کرده اند.
امیدوارم در هفته آینده بتوانم چند مقاله خارجی مفید را هم در این زمینه معرفی کنم

طبق روال قبلی مقالات چند نفر از محققین داخل کشور که در سال ۲۰۱۰ چاپ شده‌اند معرفی می‌شوند. امیدوارم مفید باشد. (و باز هم طبق روال، القاب در ابتدای اسامی حذف شده و امیدوارم جسارت محسوب نشود). بعضی لینکها به مقاله کامل و برخی به خلاصه مقالات است.
• بلالی مود و همکاران اثرات تاخیری سولفور موستارد بر ریه را با بررسی ۴۳ نفر مورد مطالعه قرار داده‌اند. ۸۴% مبتلا به COPD، ۴۴% برونشیکتازی و حدود ۸% فیبروز در این مقاله گزارش شده است.
• عطاران و همکاران با توجه به اینکه COPD از مشکلات اصلی (دراز مدت) در افراد شیمیائی است میزان IL-6 سرم را در ۵۰ نفر شیمیائی دچار COPD و ۳۰ فرد سالم مورد مطالعه قرار دادند و مشاهده کردند که میزان IL-6 سرمی در افراد دچار COPD (و شیمیائی) بیشتر از افراد سالم است و با شدت بیماری ارتباط مستقیم ولی با آن با FEV(1) ارتباط معکوس دارد.
• قانعی و همکاران HCRT را روش مناسبی برای تشخیص افتراقی آسم مقاوم و آسیبهای ریوی ناشی ناشی از سیگار با ریه شیمیائی (با در نظر گرفتن برونشیولیت بعنوان مشکل اصلی)، معرفی کرده‌اند.
• داودی و همکاران با بررسی ۳۱۰ نفر افراد شیمیائی و غیرشیمیائی (هرکدام در دو گروه با و بدون درماتیت) مشاهده کردند که میزان سبوم در گروه دارای درماتیت با سابقه شیمیائی بالاتر است.
• فیروز و همکاران مشکلات درازمدت پوستی را در این مقاله مورد بررسی قرار داده‌اند.

به راستی چرا  المان در جنگ جهانی دوم از گاز خردل استفاده نکرد؟ حقیقت این است که هیتلر خود قربانی استفاده از گاز خردل در جنگ جهانی اول بود و مدتی به دلیل نابینایی ناشی از آن در یک بیمارستان بستری بود.به همین دلیل وی از این سلاح در جنگ استفاده نکرد.

یکی از سئوالاتی که همیشه مطرح بوده وهنوز پاسخ شاهد داری ندارد این است که چرا عوارض ریوی مصدومین شیمیایی در ایران رده اول را چه در مرحله حاد و چه در مرحله مزمن به خود اختصاص داده است در حالیکه در سایر مناطق و به خصوص در جنگ جهانی اول عوارض چشمی رده اول را در مرحله حاد داشته است؟ در بعضی مقالات فرضیه هایی برای توجیه آن مطرح شده است اول گرمای بیشتر در منطقه جنگی ایران است که باعث میشود تا میزان تبخیر ودر نتیجه استنشاق گاز موستارد بیشتر شود ولذا درگیری مجاری تنفسی بیشتر تظاهر نماید.دوم اینکه استفاده از تجهیزات دفاعی وبه خصوص ماسک در ایران نسبت به جنگ اول جهانی مناسب نبوده است.

با عذرخواهی از همکاران که به دلیل کلاسهای فوق العاده هفته قبل نتوانستم طبق روال مطلب را ادامه دهم، این هفته با گذاشتن دو مطلب انشاءاله جبران میکنم. صرفا مقالات ۲۰۱۰ (صرف نظر از مقالات همکاران مرکز) را معرفی میکنم، اسامی افراد بدون ذکر القاب خواهد آمد و از محققین داخل کشور شروع میکنم.

• حسنخانی و همکاران . مقاله ای در مورد مشکلاتی که آسیب دیدگان شیمیائی با آنها مواجهند ارائه کرده و همچنین در مقاله دیگر، تحقیقی در مورد کیفیت زندگی آسیب دیدگان شیمیائی و اهمیت اعتقادات مذهبی در مقابله با مشکلات مربوطه را گزارش (مقاله کامل) کرده اند.
• شهرتی و همکاران مقادیر گلوتاتیون (آنتی اکسیدان) و مالون دالدهاید (پرواکسیدان) را در سرم ۲۵۰ نفر با یکبار برخورد با خردل (دارای مشکلات خفیف یا شدید ریوی از نوع آسیبهای تاخیری) و ۶۰ فرد سالم سنجیده و گزارش (مقاله کامل) کرده اند. گلوتاتیون (آنتی اکسیدان) در گروه کنترل بالاتر از گروهی است که مشکلات شدید دارند ولی MDA در بیماران شدید بالاتر از کنترل است، یعنی وضعیت اکسیدان-آنتی اکسیدان در این افراد تغییر کرده است.
• جعفری و قانعی اثرات دراز مدت SM را در ۵۴ بیمار و ۲۵ کنترل از نظر وضعیت استرس اکسیداتیو مورد مطالعه قرار داده اند. فاکتورهای مورد بررسی شامل سوپراکسید دسموتاز، کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز در لاواژ ریه، پلاسما و اریتروسیتها بوده و نتایج نشان داده که مقادیر در گروه بیمار بالاتر بوده است.
• شهرتی و همکاران فعالیت و فنوتیپ آلفا-یک آنتی تریپسین در پلاسما را در مقاله خود مورد توجه قرار داده اند. ۱۰۰ نفر شیمیائی دارای مشکلات ریوی با گروه کنترل سالم (طبیعی) مقایسه شده اند. فعالیت آلفا-یک آنتی تریپسین (مهار کننده پروتئاز) در گروه کنترل بیشتر بود ولی تفاوت فنوتیپی مشاهده نشد.
• جعفری و همکاران میان کنش سولفور موستارد با کروماتین کبد رت (با تفکیک کروماتین در وضعیتهای مختلف) بررسی و اثرات وابسته به دوز آن را گزارش کرده اند.
ادامه دارد …